Wielkanocne orędzie bp. Głódzia na nowo wyznaczyło narodowe symbole Polski. Otóż już nie orzeł, ale krzyż jest znakiem naszego kraju. „Nie zdejmiemy krzyża ze ściany naszej Ojczyzny, to znak zbawienia, to znak naszej Ojczyzny”. Jednio przyjęli zmianę ze zdziwieniem, inni z nadzieją, że zawarta jest w niej sugestia kulturowego zbliżenia się ojczyzny do krajów skandynawskich – Szwecji, Norwegii, które mają krzyż na swoich flagach. (Niektórzy twierdzą, że może chodzić o coraz silniejszy stosunek emocjonalny Polaków do Szwajcarii, a właściwie franka, ale to chyba za daleko idąca interpretacja.)
Orędzie zawierało jeszcze jedną ciekawostkę. W całym szeregu kluczowych dla naszej historii zdarzeń, które odbywały się, wedle słów biskupa, przy współudziale Kościoła, wymienia on również powstanie listopadowe,”po których biły radosne dzwony i śpiewano Alleluja”.
Przypomnijmy – po rzeczonym powstaniu wszyscy jego uczestnicy, jako buntownicy sprzeciwiający się prawowitej, od Boga pochodzącej władzy carskiej, zostali obłożeni ekskomuniką. Jego Świętobliwość Papież Grzegorz XVI, który zasłynął radykalnym potępieniem latarni gazowych i kolei żelaznej, która wieść miała wprost do piekła, poświęcił powstaniu listopadowemu nawet encyklikę. W Cum Primum, bo o niej mowa, o wesołym alleluja i dzwonach nie ma mowy, jest za to opis naszych narodowych bohaterów jako „kłamców” i „siewców zamętu i podstępu”. A biorąc pod uwagę, że Kościół ma charakter hierarchiczny, Papież jest jego głową, dogmat o jego nieomylności funkcjonuje w najlepsze, a encykliki są oficjalnym stanowiskiem Kościoła Rzymsko-Katolickiego, lepiej byłoby, gdyby biskup Głódź taktownie nie wspominał o naszym narodowym zrywie z roku 1830.
Trzeba jednak przyznać, że bp. Głódź wykazał się również refleksem. Nic nie wspomniał bowiem w swoim orędziu na przykład o błogosławionej przez Papieża Piusa VI targowicy, w której zasiadali Józef Kossakowski, Ignacy Massalski, Wojciech Skarszewski i Michał Roman Sierakowski. Wszyscy byli poprzednikami Głódzia na biskupich fotelach.
